Eigenlijk
gaat alles tussen mij en mijn paard goed. Behalve één ding. Iets dat is
uitgegroeid van een alledaags klein karweitje tot een vreselijk grootscheepse
operatie. Zarah naar de wei brengen.
Niemand op stal durfde dit ‘gevaarlijke paard’
buiten te zetten. Bang voor blaren, brandwonden, gekneusde polsen of een trap
in het gezicht. Oké, oké, het klinkt nu
wel heel heftig, maar eigenlijk was het dat ook. Wanneer je Zarah haar
‘weihalster’ over haar hoofd schoof zag je haar veranderen van een lieve, rustige
merrie in een soort van heethoofd/angsthaas. Als je vervolgens de deur
openschoof en buiten kwam begon ze zo af en toe te dribbelen. Dit was nog
redelijk onder controle te houden. Zodra echter het gras onder haar voeten kwam
en je binnen de omheining stapte, spurtte ze er als een dolle stier vandoor.
Zonder pardon, mét touw en –godzijdank- zonder een trap na.
Omdat ik niet de enige was die Zarah buiten
zette in verband met school, werd dit tafereel een beetje gevaarlijk… Er moest iets gebeuren…. Ik dacht meteen aan
Charlotte, mijn ‘juf’ uit groep 6 en 7 van de basisschool. Ik bewonderde altijd
al haar werk als CV coach, en besloot haar een berichtje te sturen. Meteen
diezelfde week kon ze nog langskomen. Me. So. Happy!
Zarah kreeg haar halster om, met daaraan een
heel lang touw. Charlotte nam haar uit de stal en zette haar meteen op haar
plek. Zarah moest weten dat zij NIET de
leider was. Ze moest haar plek kennen. Al snel nam ik het over en liep ik samen
met Charlotte richting de wei. Met een wortel op zak en de nodige oplettendheid
zette ook ik haar steeds op haar plek. Het leek goed te gaan, ik dacht nog:
‘’heb ik weer… nu gebeurt er zeker niks……..’’ Maar mijn gedachten waren nog
niet koud of Zarah nam een spurt. Ze rende tientallen rondjes door de wei met
het touw nog aan haar halster. Ze was in paniek, concludeerde Charlotte. Er is
waarschijnlijk ooit iets gebeurd waardoor de omgeving in de wei niet veilig
lijkt voor haar.
Toen Zarah weer tot rust was gekomen pakte ik
het touw en liep een aantal ronden in de wei. Zarah moest achter mij lopen met
haar hoofd naar beneden. Dat ging goed, en de volgende stap was om de draad
dicht te doen. Tot mijn verbazing bleef ze staan. Als beloning kreeg ze haar
wortel. Vervolgens klikte ik haar los. Ik wilde al bijna gaan bukken en mijn
hoofd beschermen, maar Zarah bleef bij mij. Ze bleef staan! Ik geloofde mijn
ogen niet.
De dagen daarna heb ik veel geoefend, ook in
de binnenbak. Steeds als ik het touw losmaakte moest Zarah bij mij blijven. Ze
moest achter mij lopen met haar hoofd naar beneden. Dit ging perfect. Ook in de
wei heb ik veel grondwerk gedaan en dit heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik zet
Zarah nu zonder problemen op de wei. Ze is heel rustig en vertrouwt me als
leider.
Ik ben hier ontzettend blij mee, ik ga mijn
paard nu met plezier op de wei zetten!!
Lieve Charlotte, BEDANKT!!! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten