Paardencoachingservaringen van Evi Verheyen met Lucky

Ik had met Charlotte afgesproken voor een paardencoaching. We hadden het er vaak over gehad tijdens onze buitenritten met de paarden. Maar ik geloof erin dat een coaching pas tot zijn recht kan komen als het volledige plaatje klopt en iets hield mij toch aanvankelijk tegen om met Charlotte een datum af te spreken. In Charlotte had ik het volste vertrouwen, dus dat was niet het probleem. Ik wou de coaching heel graag, dus moest ik op zoek naar wat mij tegen hield.

Uiteindelijk kwam het in mij op om de coaching samen te doen met het paard dat ik berijd. Samen met Lucky! De gedachte om deze ervaring met haar te kunnen delen gaf mij een warm gevoel. Voor Charlotte was dit geen probleem en vervolgens hebben we een datum geprikt.

Ik was al heel de dag zenuwachtig en tegen de avond werd het alleen maar erger. Het was die avond verschrikkelijk slecht weer, regen, donder en bliksem. Toch maar even een telefoontje naar Charlotte of onze afspraak door kon gaan, omdat we in de buitenbak hadden afgesproken. Volgens buienradar zou het slechte weer rond half 8, 8 uur voorbij zijn. Ik had daarom met Charlotte afgesproken dat ik goed op tijd aan de stal zou zijn, zodat ik Lucky nog even kon borstelen en vertroetelen. Lucky bleek ook zenuwachtig te zijn tijdens het borstelen...

Even later kwam Charlotte ook in de stal, ze ging nog even bij haar eigen paarden kijken en dan zouden we met de coaching starten.

Charlotte en ik stonden buiten de stal en Lucky hing met haar hoofd over de staldeur. Charlotte legde nog even uit hoe de coaching in zijn werk gaat en we bespraken het thema waar ik rond wilde werken.

Ik wilde uitzoeken wat er in mij speelt tijdens de momenten dat ik het moeilijk heb en mijzelf dikwijls niet herken. We hebben hier even over gepraat terwijl ik Lucky aan het strelen was. Met momenten hapte ze naar mijn vingers en zaten ze wel half in haar mond, maar geen enkel moment voelde ik haar tanden. Ze was heel voorzichtig. Charlotte vertaalde Lucky haar gedrag. Ze vroeg of ik herkende dat Lucky iets nam van mij. Tijdens de coaching werd me duidelijk dat ik enkel geef en zelf bijna nooit neem. Ondertussen had ik nog nooit zo’n hevig onweer gehoord als toen, vandaar dat we de coaching verder voortgezet hebben in de stal.

Charlotte vroeg mij om bij Lucky in de stal te gaan staan op een plekje waar ik me goed voelde. Ik vond dit eerst moeilijk en stond te draaien in de stal op zoek naar mijn plekje. Ik stond in het midden van de stal en dacht dat ik liever naast Lucky zou staan, zodat ik haar kon strelen en knuffelen. Ik sloeg mijn armen om haar hals, zoals ik altijd doe en al mijn emoties kwamen op en ik kon ze niet bedwingen. De tranen rolden over mijn wangen. Ik vertelde dat dit moeilijk voor me was en dat ik kwaad was, omdat ik moest wenen. Alles kwam los, ook vertelde ik, dat ik het verschrikkelijk vind als iemand ziet dat ik het moeilijk heb. Ik hou dat liever voor mezelf en los het ook het liefste alleen op.

Vervolgens ben ik in het midden van de stal gaan staan en heb me geconcentreerd op mijn buikademhaling. Dit werkte ontspannend. Zo heb ik even gestaan. Daarna ben ik op de zelfde manier achter Lucky gaan staan. Ik stond ongeveer een meter achter haar en voelde me daar op mijn gemak. Charlotte vertelde me dat Lucky mij constant in het oog hield. Ik weet dat ik graag controle over alles wil hebben en dat ik dat had vanaf die plek. Dat ik altijd kan zien wat er gebeurd. Dit herken ik ook zo in mijn dagelijks leven. Ik kan niet hebben dat mensen controle hebben over mij en mijn gevoelens. Ik zal ook nooit laten zien dat ik het moeilijk heb, zelfs niet tegenover mijn ouders. Het is eerder het tegenovergestelde. Ik zal hen helpen, steunen en troosten. Daar put ik mijn kracht uit. Dat is mijn manier van verwerken.

Op een bepaald moment kwam Lucky daarna langzaam een beetje achteruit en stak ik mijn hand uit om aan haar te laten voelen waar ik stond. Maar op dat moment dacht ik, dat ik dit niet mocht doen en ik wilde zien wat ze zelf zou gaan doen. Ze bleef achteruit gaan tot we schouder aan schouder stonden tegen elkaar. Ik kon tegen haar leunen en dit gaf mij een speciaal gevoel. Even later stapte ze terug naar voren en stond ik terug achter haar zoals we eerst stonden. Charlotte vroeg wat ik nu voelde. Ik had echter niet meer het zelfde gevoel als daarvoor. Ik wilde niet meer achter haar staan maar er naast. Ik wist wat geven was, maar nu had ik ook gevoeld hoe prettig het aanvoelt als je van iemand neemt. Ik mocht van Lucky haar liefde, vriendschap, steun en vertrouwen nemen. Dat gaf mij een enorm ontspannen en veilig gevoel.

Ik liep dus naar voren en ging tussen Lucky en de stalmuur staan. Er was zo weinig plaats dat als er iets zou gebeuren ik totaal niet weg kon. En toch voelde ik mij daar veilig. Lucky kwam steeds dichter en plette mij bijna tegen de muur. Ik voelde haar ademen, ze stond zo dicht tegen mij, dat ik wel op haar ritme moest mee ademen. Ze droeg mij volledig en ik moest mij aan haar overgeven. Ik kon niet weg en moest samen met haar ademen. Op dit moment verplichte Lucky mij om te nemen. Dit is een les die ik mag leren. Dit was het doel van de coaching, uit mijn veilig coconnetje komen en voelen hoe prettig het kan zijn, dat ik mijn gevoelens openstel en hulp en steun van anderen aanneem. Nu weet ik dat ik mij daar ook goed bij kan voelen en dat het voor anderen ook wel eens plezant is om mij te kunnen helpen. Samen en niet alleen. Ik heb al heel veel van deze coaching geleerd en meegenomen in mijn leven. Uiteraard moet ik er nog wel aan werken maar dat doen we stap voor stap.

Liefste Charlotte,
Ik zou je heel hard willen bedanken voor deze schitterende coaching met Lucky en hoop dat je op deze manier nog heel veel mensen kan en mag helpen. Voor diegene die nog twijfelen of ze wel een coaching willen doen, kan ik alleen maar zeggen dat Charlotte dit doet met heel veel liefde. Baat het niet, dan schaad het niet. Dan heb je er een leuke ervaring met de paarden bij. Ik weet zeker dat ik ooit nog eens een coaching laat doen, zeker de moeite waard. Ik zou zeggen zeker doen. Het is ongelooflijk mooi om Charlotte en de paarden bezig te zien.
Vele groetjes Evi